Refleksja nad Polską

Analizując dwa ostatnie dramatyczne wydarzenia w naszym kraju – koszaliński escape room oraz morderstwo dokonane na prezydencie Gdańska, Pawle Adamowiczu, podczas finału WOŚP, warto na chwilę zatrzymać się nad niewielkim dziełem M. Heideggera, pod jakże wymownym tytułem: „Co znaczy myśleć?”

W niniejszej publikacji, niemiecki myśliciel, poszukiwał odpowiedzi na zawarte w tytule publikacji pytanie. Niestety, konkluzja do jakiej dochodzi Heidegger nie napawa zbytnim optymizmem. Autor publikacji stwierdza jednoznacznie, że w kwestii myślenia, to my tak na serio„ jeszcze nie potrafimy właściwie myśleć.

Mamy kolejną szansę wykorzystania w pozytywny sposób ludzkiego cierpienia i tragedii. Uczynić z nich czynnik integrujący społeczeństwo. A tuta wydaje się, że bocznymi drzwiami wkrada się stara rzymska zasada: „Dziel i rządź”. „Przemoc nie jest oznaką siły, lecz słabości”. Nie ma i nie może być usprawiedliwienia dla jakiejkolwiek formy przemocy względem drugiego człowieka.

Nie można pozwolić na to, by dramat rodzin został zdominowany przez bezwzględną polityczną naparzankę. Dobrze wiemy, że bez względu na wyznawane wartości, cierpienie zawsze smakuje w identyczny sposób. Dlatego w obliczu cierpienia i ludzkiej tragedii, tym bardziej nie dajmy się podzielić.

Zasada wprowadzania podziału jest zawsze związana z szerzeniem zamętu. Doskonale opisał ją ks. J. Tischner w „Historii filozofii po góralsku”, opowiadając historię bacy z Dursztyna: -„Miał baca psy i niósł je w celu sprzedaży na jarmark w worku. A niósł je tak, że co chwila potrząsał tym workiem na plecach. I wówczas wewnątrz worka robił się straszny harmider. Cóż tak, baco, trzęsiecie tymi psami? – Bo jak je spokojnie niosę, to mnie gryzą, a jak je postrząsam, to się gryzą między sobą i ja mam spokój”.

W obliczu ostatnich dramatycznych wydarzeń w naszym kraju, konkluzja do jakiej powinniśmy dojść jest przede wszystkim jedna: „cisza leczy duszę”. Obym nie był nie był złym prorokiem i nie wieszczył, że konkluzja Heideggera: „jeszcze nie myślimy właściwie”, nie okazała się kwintesencją dalszych działań.

dr Artur Dąbrowski