„Nie ma miejsca we wspólnej dwojga serc przestrzeni dla barier, przeszkód”, napisał w Sonecie CXVI Szekspir. Kilka wieków po publikacji sonetów przez Szekspira, pewien niemiecki filozof przypomniał nam, że „człowiek jest szczęśliwy tylko wtedy, kiedy kocha i coś daje”. Nic nowego, w końcu od wieków wiadomo, że większym szczęściem jest dawać niż brać.
Wiadomo również, że „uczucie może być cudowną iskrą rozniecającą, lecz nie jest pełnią miłości”. Dlatego w naszym życiu musimy pamiętać o tym, że w perspektywie uczuć uaktywniają się zazwyczaj dwie kluczowe tendencje, które dokładnie znamionują miłość jako dojrzałą i niedojrzałą.
Pierwsza z nich artykułuje wprost: „Jestem kochany, ponieważ kocham”. Druga wychodzi z innego założenia. Przedstawia się inaczej. Twierdzi wprost: „Kocham cię, ponieważ cię potrzebuję”.
Jeżeli przeanalizujemy sobie te dwie postawy: „Jestem kochany, ponieważ kocham” i „Kocham cię, ponieważ cię potrzebuję”, będziemy musieli dojść do jakiejś konkluzji. Do jakiegoś samorzutnie narzucającego się wniosku. Mnie osobiście narzuca się jeden: „Miłość oderwana od poczucia odpowiedzialności za osobę jest zaprzeczeniem samej siebie, jest zawsze z reguły EGOIZMEM”.
I tego należy się trzymać kochając autentycznie i żyjąc w świecie, w którym miłość staje się jednym ze słów najbardziej nadużywanych. Słowem, któremu nadaje się różnego rodzaju znaczenia. Dlatego w dobie zniewalania miłości, jedno wydaje się pewne, że „kochać może jedynie istota wolna” .
AD
No comment